Topcomment 347 kudos 2024-02-20 09:20:59 op Net het vrouwtje verloren
Toen ik 5 jaar oud was kreeg ik van mijn ouders een hond. Ik mocht 'zelf' kiezen welke het werd. We gingen naar een boerderij en ik zag hem in een heel klein kooitje alleen maar om zijn as kunnen draaien. Zo zielig maar ook heel mooi beestje. Ik was meteen verkocht. In mijn jeugdige onschuld, en toekomstige reaguurderschap, noemde ik hem 'boebie'. Toen hij 13 jaar oud was trof ik hem aan in de woonkamer en had hij plotseling een epileptische aanval bleek later. Gelukkig kwam die eruit, maar de aanvallen wilde niet stoppen. Zooo zielig om je maatje zo te zien lijden en je er niks aan kon doen. Uiteindelijk moesten we hem na een tijdje laten inslapen. Dit was de eerste keer dat ik echt verdriet voelde. Hij was mijn beste vriend en ik mis hem nu nog steeds als volwassen vent van 36. Ik hoop dat opa nog tot aan z'n laatste snik kan genieten van z'n vrolijke vriend! Ik ga maar een baksteen eten ofzo om niet meer verdrietig te zijn terwijl ik dit typ